İç Sesler

"...Now I can't think, think why I should even try..."

Bilmiyorum ne yapmalıyım. Denemeli miyim? Yoksa zamana mı bırakmalıyım? Peki niçin denemeliyim? Daha az acı çekmek için mi? Yoksa kendime yenik düşmemek için mi? Gerçi, zaten en başta bunları hissederek yenik düşmedim mi?
İşkence ediyorum resmen kendime, ne yapacağımı bilemez haldeyim. Açıkçası yorgun da düştüm bu durumdan, sıkıldım. İnsan bir noktadan sonra ağlayamaz ya, o noktadayım işte.
Bir de "sen hayal edersin, başkası yaşar" durumu var ya, nasıl üzüyor insanı. Her ne kadar üzülmeyeceğim desem de öyle yapamıyorum.
31 Aralık günü kalbimin nasıl attığını hatırlıyorum, ölücektim sanki. Peki ne mi oldu? Kendi umutlarım ve kendi saçmalıklarım hayal kırıklıkları olarak başımdan aşağı düştü. Hepsi kendi kuruntularımdı, bir insanın umurunda olmamak çok kötü.

Seviyorum seni ütopik parçam. Beni günden güne Kafka'nın Dönüşüm'üne sürüklesende seviyorum. Mutsuz biten bir günden notlar, mutsuz başlayacak yarına hatıra olsun bu.

"...Do you wanna play for love?
Your silence..."